ماجرای کودک دوساله تنها در کوهستان چه بود؟
تاریخ انتشار: ۲۷ فروردین ۱۴۰۳ | کد خبر: ۴۰۱۲۹۷۶۹
این اتفاق عجیب، اما واقعی چند روز پیش در روستای بنهکلاغ و دامنه کوههای نیریز در استان فارس رخ داد.
به گزارش همشهری، ماجرا از این قرار بود که امیرمحمد ۲ساله که همراه پدرش به باغشان رفته بودند، صبح جمعه ناپدید شد و پدرش هر چه گشت، ردی از او به دست نیاورد؛ این اتفاق شروع یک جستوجوی گسترده با شرکت دهها روستایی بود که ساعتها به طول انجامید و در نهایت بعد از ۲۴ساعت با اتفاقی عجیب همراه شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
جواد سلیمی، پدر امیرمحمد که معلم یکی از مدارس شهرستان سیرجان است درباره این اتفاق به همشهری میگوید: روزپنج شنبه ۲۳ فروردین ماه بود که به همراه کودک ۲ سالام به نام امیرمحمد که او را به یاد پدر خانمم «امامعلی» صدا میزنیم، برای شرکت در یک مجلس ختم، به سوی روستای بنهکلاغی نیریز رفتم.
ابتدا نمیخواستم او را با خودم ببرم، اما وقتی سوار ماشین شدم که به سمت نیریز حرکت کنم، دوید و داخل ماشین نشست. من هم دلم نیامد پیادهاش کنم و با موافقت همسرم، او را هم با خودم بردم. این اتفاق آنقدر سریع رخ داد که حتی مجبور شدم پوشک و لوازم مورد نیازش را در بین راه بخرم.
او ادامه میدهد: پس از پایان مراسم ختم، حوالی عصر تصمیم گرفتم به باغمان در حاشیه همان روستا بروم. ما در آنجا باغ گل محمدی داریم و گاهی برای سرکشی به آنجا میرویم. آن روز پدرم نیز همراه ما بود و وقتی هوا تاریک شد، به اتاقکی که در باغ بودیم رفتیم تا شب را آنجا بمانیم.
وقتی امیرمحمد گم شدآن شب معلم جوان مدرسه سیرجان به همراه پدر و کودک ۲سالهاش در خانهباغ خوابیدند تا اینکه فردای آن روز اتفاق ترسناکی رخ داد.
پدر امیرمحمد میگوید: صبح که بیدار شدم، بعد از خواندن نماز صبحانه را آماد کردم و پسرم را صدا زدم، اما او در خواب عمیقی بود، من هم بعد از خوردن صبحانه از اتاق بیرون رفتم. در باغ مشغول گشت زنی بودم که آن سوی رودخانه همسایه مان را دیدم. به سویش رفتم و دقایقی با او به صحبت پرداختم، بعد به دنبال پسرم به خانهباغ برگشتم، اما او سر جایش نبود. پدرم هنوز در خواب بود.
بلافاصله بیرون آمدم و امیرمحمد را صدا زدم و اطراف را گشتم، اما خبری از او نبود و ناپدید شده بود. اطراف رودخانه، باغ، میان گلها هر جا را که فکر میکردم گشتم، اما هیچ فایدهای نداشت. همان موقع یک ماشین پیکان را دیدم و به رانندهاش گفتم دنبال فرزندم میگردم آیا او را دیدهای؟ گفت نه، پسری با این نشانی ندیدهام، اما به من اطمینان داد که به دنبالش خواهد گشت.
حمایت و همدلی مردمگم شدن امیرمحمد دهان به دهان گشت و مردم روستاهای اطراف از جمله رودخور، سلطان آباد، کتآباد و امامزاده محمد نیز در جریان ماجرا قرار گرفتند و برای پیدا کردن کودک گمشده بسیج شدند.
معلم جوان ادامه میدهد: مردم از زن و مرد گرفته تا پیر و جوان برای کمک آمدند. ۲۰ نفر از گروه امدادی هلال احمر داراب و نیریز، ۱۰۰ نفر از روستای عرب نشین رود خور، ۶۰ نفر از بنه کلاغی و گروههای مختلف ۱۵ تا ۲۰ نفری مردم که نزدیک به ۳۰۰ نفر میشدند، همگی برای پیدا کردن پسرم بسیج شدند و به سوی کوه و دشت به راه افتادیم. همگی با صدای بلند امیرمحمد را صدا میزدیم، اما خبری از پسرم نبود.
شب وحشتناکپدر امیرمحمد میگوید: پس از چندین ساعت جستوجو هوا روبه تاریکی رفت و من ناامید شده بودم. آنقدر حالم بد بود و مستاصل بودم که بی اختیار اشک میریختم و از خدا میخواستم فرزندم را به من برگرداند. حتی خبر گم شدن امیرمحمد به سیرجان هم رسید، مادرش با نگرانی از من میخواست که بچه را پیدا کنم.
شب که از نیمه گذشت، معلم جوان تصور میکرد که دیگر پسرش را نخواهد دید. اما هنوز امیدوار بود و دعا میکرد معجزهای رخ دهد و امیرمحمد به آغوش او برگردد.
او ادامه میداد: هوا لحظه به لحظه سردتر میشد. در سرمای شب مردم در دل کوه و دشت آتش روشن کرده بودند و دورش جمع شده بودند. برخی هم همچنان دست از گشتن بر نمیداشتند. من که اشکهایم بند نمیآمد نمیدانستم باید چه کنم و فقط دعا میکردم.
آنقدر خسته بودم که کمی نشستم استراحت کنم و دوباره به گشتن ادامه دهم که در همان حال خوابم برد. ناگهان از خواب بیدار شدم و دیدم دم دمای صبح است. نمازم را خواندم و دوباره به راه افتادم. دیگر هیچ چیز برایم معنایی نداشت، انگار در این دنیا نبودم، فقط میخواستم چشم ببندم و باز کنم و پسرم را ببینم.
هراسان، نگران، پر از اضطراب و ناامید بودم. با این احوال چند ساعتی را در کوههای سرگدار به جستوجو ادامه دادیم. از کوه بالا رفته بودیم که ناگهان یکی فریاد زد یک پوشک بچه اینجا افتاده است. کمی جلوتر یک شلوار خاکستری که متعلق به پسرم بود را هم پیدا کردیم. دیگر مطمئن شدیم که پسرم از این مسیر به سمت کوه رفته است.
کمی جلوتر رد پایی کوچکی روی خاک دیدیم. ردها را گرفتیم و فریاد زنان پسرم را صدا میزدیم و پیش میرفتیم. در بین صداها و فریادهای مردم ناگهان صدای ضعیفی شنیده شد. ابتدا فکر کردیم صدای جغد است. اما صدا باز هم تکرار شد.
صدای ضعیف و جیغ مانندی به گوش میرسید. همه با شک و دودلی به سوی صدا شتابان رفتیم و صحنهای باور نکردنی را دیدیم. امیرمحمد به پشت روی تخته سنگی دراز کشیده بود و یک لنگه کفشش را زیر سرش گذاشته بود و لنگه دیگر نیز کنار تخت سنگ دیده میشد.
با دیدن او، به سویش دویدم و او را که بدنش از سرما یخ زده بود در آغوش گرفتم. انگار او همه نیرویش را جمع کرده بود تا جواب ما را بدهد و بعد از اینکه خیالش راحت شد که او را پیدا کردهایم در آغوش من از حال رفت و بیهوش شد. او را به درمانگاه رودخورد بردیم. آنجا گفتند که نمیتوانند به او سرم بزنند، کودک یخ زده است. با عجله او را به یکی از بیمارستانهای نی ریز بردیم.
در لحظه اول که دکتر پسرم را دید گفت که چرا او را آوردهاید؟ بچه مرده است. اما از او خواستیم که کودکم را معاینه و معالجه کند. فرزندم را خواباندند و رویش پتو گذاشتند، کمی که گذشت بدن کودک گرم شد، خون در بدنش در جریان گرفت، اما همچنان بیهوش بود و حرکت نمیکرد، در این حال یک عروسک در کنارش گذاشتند، لحظاتی بعد دستان پسرم تکان خورد و عروسک را در آغوش کشید. این بهترین لحظه عمرم بود که فرزندم دوباره به زندگی برگشته بود.
آن روز امیرمحمد ۲ساله به طرز معجزهآسایی به زندگی برگشت و تا یکشنبه در بیمارستان ماند و ظهر یکشنبه در حالی که میتوانست چند کلمهای را که یاد گرفته به زبان بیاورد، از بیمارستان مرخص شد و همراه خانواده به سیرجان برگشتند.
کانال عصر ایران در تلگراممنبع: عصر ایران
کلیدواژه: کودک دوساله کوهستان نی ریز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۴۰۱۲۹۷۶۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آیت الله کوهستانی، ستاره آسمان فقاهت ایران
به گزارش خبرگزاری صدا و سیمای مازندران. شیخ محمد کوهستانی مازندرانی (۱۳۰۸-۱۳۹۲ق) (زاده ۱۲۶۷ شمسی - وفات ۸ اردیبهشت ۱۳۵۱) مشهور به آقاجان کوهستانی، فقیه و عارف شیعه و ساکن مازندران بود. وی در حوزههای علمیه بهشهر، بابل، مشهد و نجف تحصیل کرد و از محضر حضرات آیات سید ابوالحسن اصفهانی، میرزای نائینی و آقا ضیاءالدین عراقی، اجازه اجتهاد دریافت کرد.
آیتالله گلپایگانی، زهد و تقوای کوهستانی را عین الیقین برای خود میدانست. مرعشی نجفی او را لنگر أرض و سید عبدالکریم رضوی کشمیری وی را صاحب نفس زکیه دانسته است.
از نمونههای تقوا و وَرَع آیت الله کوهستانی چنین گفتهاند که غذا و نان، تنها از محصولی که از زمین پدری بهدست آورده بود، میخورد و غذاهای دیگران را احتیاط کرده و استفاده نمیکرد.
کوهستانی پس از بازگشت از نجف در زادگاه خود، کوهستان، مدرسه علمیهای تأسیس کرد و بسیاری از عالمان مازندران در آنجا تحصیل کردند. سید عبدالکریم هاشمینژاد و ابوالحسن ایازی از شاگردان وی بودند. وی در ۱۳ ربیع الاول سال ۱۳۹۲ق از دنیا رفت و براساس وصیتش در حرم امام رضا (ع) دفن شد.
زندگینامه
محمد کوهستانی سال ۱۳۰۸ق در روستای کوهستان از توابع شهرستان بهشهر استان مازندران به دنیا آمد. پدرش شیخ محمدمهدی مازندرانی از شاگردان حبیبالله رشتی بود.
اجداد کوهستانی، ساکن کاشان بودند که به مازندران مهاجرت کردند. نَسَب او در کاشان، به ملا محمدشریف کاشی از عالمان شیعه در کاشان میرسد.
پدر محمد کوهستانی در کودکی او، از دنیا رفت و مادرش او را به مکتبخانهای در کوهستان فرستاد. وی پس از مدت کوتاهی وارد حوزه علمیه بهشهر و سپس به حوزه مشهد رفت. وی از حوزه مشهد به بابل و سپس عازم حوزه علمیه نجف گردید. کوهستانی سپس در سال ۱۳۴۷ق (برابر با ۱۳۰۸ش) به زادگاه خویش کوهستان بازگشت. از عوامل بازگشت او به وطن، درخواست مادرش بود که به او نوشته بود: «پسرم. اکنون در حالتی هستم که دوری تو مرا بیتاب کرده؛ بدان حد که در حال نماز، به یادت میافتم… و اشک از دیدگانم جاری میگردد. از این رو، دوست دارم هر چه زودتر بازگردی».
محمد کوهستانی، سه دختر و یک پسر به نام محمد اسماعیل داشت که در سال ۱۳۹۹ش از دنیا رفت. آیت الله کوهستانی بهدلیل بیماری تنگی نفس در ۱۳ ربیعالاول سال ۱۳۹۲ق از دنیا رفت و پس از تشییع جنازه در بهشهر، بنا بر وصیتش در حرم امام رضا (ع)، دفن شد.
جایگاه علمی
آیت الله محمد کوهستانی پس از چند سال تحصیل در حوزه علمیه نجف و شرکت در درس برخی استادان به درجه اجتهاد رسید.
مؤلف کتاب فیض عرشی نقل کرده که میرزای نائینی در اعطای گواهی اجتهاد، بسیار دقیق بود. وی هنگام اعطای گواهی اجتهاد به محمد کوهستانی، از عالمان حاضر در جلسه استفتاء، که سید محمود حسینی شاهرودی هم در بین آنها بود، از اجتهاد او سؤال کرد و همه کوهستانی را تأیید کردند.
استاد دیگری که به آیت الله محمد کوهستانی اجازه اجتهاد داده، آقا ضیاء عراقی بود. در این اجازه، استادش او را عالم، فاضل کامل، علم الهُدی، فخر محققان، افتخار اهل تدقیق و غوّاص بحار علوم و مفتاح رموز تحقیق برای عموم مردم معرفی میکند.
جایگاه اخلاقی
پیرامون تقوا و وَرَع آیت الله کوهستانی گفتهاند که غذا و نان، تنها از محصولی که از زمین پدری بهدست آورده بود، میخورد و غذاهای دیگران را احتیاط کرده و استفاده نمیکرد. او با وجود توانایی مالی، از فرش برای خانه خود استفاده نمیکرد و تنها حصیر در آنجا بود.
آیتالله کوهستانی:
من پیش اعضای بدنم شرمنده نیستم. آنها حرامی از من سراغ ندارند و در قیامت چیزی برای شهادت بر علیه من نخواهند داشت.
آیتاللّه گلپایگانی از مراجع تقلید شیعه پس از مرخصشدن آیت الله کوهستانی از بیمارستان، به او گفت که زهد و تقوا و بزرگی شما برای من علم الیقین بود و الان به مرحله عین الیقین رسید.
مرعشی نجفی محمد کوهستانی را لنگر أرض مینامید. آیت الله
از علامه طباطبایی نویسنده تفسیر المیزان نقل شده از وقتی که کوهستانی را در منزل آیت اللّه میلانی دیدم، هیچ شبی نشد که او را فراموش کنم.
نوری همدانی از مراجع تقلید شیعه، در شرح حال محمد کوهستانی گفته که در مازندران فقیه وارستهای زندگی میکرد که زندگی زاهدانهای داشت و کارهایش مردم را به یاد خدا میانداخت و به همین خاطر، مردم به او علاقه زیادی داشتند.
آیتالله محمدتقی بهجت عارف و مرجع تقلید، در توصیف او گفت که باید قدر چنین شخصیتهایی را دانست، زیرا قبلاً اگر امثال ایشان صد نفر بودند، اکنون نادرند و از عدد انگشتان دست تجاوز نمیکنند.
مؤلف کتاب روح و ریحان به نقل از سید عبدالکریم رضوی کشمیری گفته که، کوهستانی صاحب نفس زکیه بود. محمد شریفرازی در کتاب گنجینه دانشمندان، او را عالمی ربانی، زاهدی عابد و دارای کرامات و معنویت توصیف کردهاست.
تاسیس مدرسه علمیه کوهستان
کوهستانی در ابتدای مهاجرت به مازندران، بهجهت مشکلاتی که در زمان حکومت رضاشاه ایجاد شده بود، حوزویان را در خانه خود جای داد و نام حوزه را در چند سال ابتدایی استفاده نکرد.
آیتالله کوهستانی:
من این مدرسهها را از مال شخصی خودم ساختم. راضی نیستم طلبهای اینجا بماند و نماز شب نخواند.
مؤلف کتاب حوزههای علمیه شیعه در گستره جهان، زمان حضور محمد کوهستانی در ایران را همراه با آشفتگی کشور دانسته است. در این دوران بسیاری از حوزههای علمیه، مسجدها و حسینیهها بسته بود و از برپایی مجالس مذهبی و مراسم دینی، بهطور جدی جلوگیری میشد. کوهستانی در سال ۱۳۲۱ش حوزه علمیه کوهستان را، در بخشی از املاک شخصی خود، در ۵ ساختمان گِلی بسیار ساده که هر یک شامل چند حجره بود، احداث کرد. پس از تکمیل بنای مدرسه، برای نامگذاری حوزه، به قرآن، تفأل زد و آیه: (قُلْ بِفَضْلِ اللهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذَلِکَ فَلْیفْرَحُوا هُوَ خَیرٌ، مِمَّا یجْمَعُونَ) آمد و به همین دلیل، نام این پنج بنا را «فضل»، «رحمت»، «فرح»، «خیر» و «جمع» قرار داد. در آن زمان حدود ۲۰۰ طلبه در آن جا مشغول تحصیل شدند.
شهید هاشمینژاد حدود هشت سال در این حوزه و نزد آیتالله کوهستانی تحصیل کرد. بسیاری عالمان مازندران در این حوزه تحصیل کردهاند.
اساتید و شاگردان
محمد کوهستانی از اساتید بسیاری استفاده کرد:
• حوزه علمیه بهشهر: حاج آقا خضر اشرفی (شریعتمدار) و شیخ محمّد صادق شریعتی.
• حوزه علمیه بابل: شیخ محمّدحسین مازندرانی (شیخ کبیر)، فاضل استرآبادی
• حوزه علمیه مشهد: حاج آقا حسین قمی و میرزا محمّد کفایی فرزند آخوند خراسانی.
• حوزه علمیه نجف: سید ابوالحسن اصفهانی، [۳۴]میرزای نائینی [۳۵]و آقا ضیاءالدین عراقی
محمد کوهستانی در مدرسه علمیه کوهستان شاگردان فراوانی تربیت کرد:
• سید عبدالکریم هاشمینژاد (۱۳۱۱-۱۳۶۰ش)
• حسین محمدی لائینی (۱۳۰۳-۱۳۷۲ش)
• ابوالحسن ایازی (۱۳۱۰-۱۳۸۰ش)
• عباسعلی سلیمانی: (۱۳۲۶-۱۴۰۲ش)
• ابوالقاسم رحمانی خلیلی (۱۳۰۲-۱۳۷۵ش)
• علی کاشانی (۱۳۴۹–۱۳۷۴ق)
توصیه اخلاقی آیتالله کوهستانی:
نفس را هر طور عادت بدهید همانگونه پرورش مییابد. اگر امروز بگویم این فرش اتاق من از حصیر است، باید تبدیل به قالیچه شود، فردا میگویم این قالیچه به درد این اتاق نمیخورد و اتاق باید عوض شود. اتاق را عوض کردم، میگویم این قالیچهها به درد اتاق نو نمیخورد، باید قالی یک تخته باشد و پرده فلان جور و همینطور که اتاق و قالیچه را تبدیل میکردم، عمر شیخ محمد هم در این مسیر تمام شد. پس همین جا نفس را کنترل میکنیم
زینب نجاتی و گزارشی در این زمینه: